براى خداوند ملائکه‏اى است غیر از نویسندگان عمل که در سطح زمین در گردش‏اند، چون قومى را بیابند که در حال ذکر خدایند، فریاد مى‏کنند: براى یافتن آرزوى خود بشتابید، پس به نزد اهل ذکر آیند و آنان را تا آسمان دنیا محاصره کنند، پس خداوند به آنان مى‏فرماید: چه گونه و در چه حالت بندگانم را ترک کردید؟ جواب مى‏دهند: در حالى که حمد و مجد تو را به جا مى‏آوردند و تو را تسبیح مى‏گفتند، خداوند مى‏فرماید: آیا مرا دیدند؟ (رؤیت به قلب)، عرضه مى‏دارند: نه، مى‏فرماید: اگر مى‏دیدند؟ عرض مى‏کنند: تسبیح و تحمید و تمجید آنان فوق العاده شدید مى‏شد، به ملائکه مى‏فرماید: از چه پناه مى‏بردند؟ عرض مى‏کنند: از آتش، خطاب مى‏رسد: آتش را دیده بودند؟ عرض مى‏کنند: نه، مى‏فرماید: اگر مى‏دیدند؟ عرضه مى‏دارند: هر آینه با شدت هرچه تمام‏تر از آن فرارى و متنفّر مى‏شدند، سپس مى‏فرماید: چه مى‏خواستند؟ عرض مى‏کنند: بهشت، مى‏فرماید: بهشت را دیده‏اند؟ عرض مى‏کنند: نه، مى‏فرماید: اگر مى‏دیدند؟ مى‏گویند:
به شدّت به آن حرص مى‏ورزیدند، خطاب مى‏رسد: من شما را شاهد مى‏گیرم که همه آنها را آمرزیدم، ملائکه مى‏گویند: فلان کس اهل مجلس آنها نبود، بلکه به خاطر حاجتى نزد آنها آمده بود آیا او هم آمرزیده شده؟ خطاب مى‏رسد: اهل ذکر به آن درجه هستند که همنشین آنها هم از سعادت آنان فیض مى‏برد و از شقاوت دور است‏.